Kendi Haline Karalamaca..

Yüzünü yıkadıktan sonra aynada kendine baktı. Canının sıkkın olduğunu bir kez daha gördü. Hiç bir şey düşünemiyordu. Bu son olay canını çok sıkmıştı. Derin bir nefes aldıktan sonra sahile inip, yürüyüş yapmaya karar verdi.

Sahile inmesi uzun sürmedi. Bir kez daha Karadeniz’e dert yanmaya gelmişti. Canı sıkıldıkça Karadeniz’in yanına gelirdi, bilirdi Karadeniz’in onu dinleyeceğini, rahatlatacağını.

Karadeniz’in yanında dalgın dalgın yürüyordu, bir türlü kendine gelemiyordu. Kendi kendine “Neden böyle oldu?” deyip duruyordu ama ne fayda, bir türlü cevabı bulamıyordu.

Karadeniz’e karşı oturmaya karar verdi, özlemişti denizi izlemeyi, Karadeniz’in içini rahatlatmasını. Denizi izlemeye, dinlemeye, her anını yaşamaya başladı. Deniz bir şeyler mırıldanıyordu, anlamaya çalışıyordu, anlayamıyordu. Durum böyle olunca gözlerini kapatıp, kendini sessizliğe bıraktı. Tam o an yanına tanımadığı biri oturdu. O da denizi izlemeye başladı...

Denizin üstünde martılar uçuşmaya başlamıştı. Gözlerini açtı martıları izlemeye başladı. Nedendir bilinmez,martılar içini biraz daha hüzünlendirmişti. Daha da üzülmeye başladı. Yanındaki üzgün olduğunu görünce sessizliği bozdu:

- Evlat derdin nedir?
- Ben derdimi anlatsam neye yarayacak, çözümü bende değil ki. Hem zaten ben elimden geleni yaptığıma inanıyorum.

Bir kez daha daldı gözleri denize...

- Olsun evlat sen yinede söyle, belki bakarsın çözüm yolu buluruz beraber.

Gerçekten de konuşmaya ihtiyacı olduğunu fark etti, içini dökmeye başladı.

- Sorun sevgilim… O üzgün olunca ben daha çok üzülüyorum.
- Sorun nedir?
- Yıllardır başarmak istediği bir şey var. Daha önce yapmış, yine yapmak istiyor ama yapamıyor. Çalışıyor, çabalıyor olmuyor. Ben ona elimden geldiğince destek olup, moral veriyorum. Bu sefer kesin başaracaksın ve bu başarıların devamı gelecek. Başaracak diye ona o kadar çok inanıyorum ki...
- İnanıyorsun ama başaramıyor.
- Aynen öyle oluyor. Yine başaramadı. Başaramadığını görünce içim parçalanıyor. Ben ne kadar inanırsam inanayım, bazı şeyler benim elimde olmuyor. Gerisi ona kalıyor. Maalesef o da sonuna kadar geliyor ama…
Gözleri doldu, ağlamamak için kendini zor tutuyordu. Birkaç damla gözyaşı yanağından akmaya başladı.

- Evlat hayatta öyle şeyler oluyor ki, sen ne kadar kendini parçalarsan parçala elinden bir şey gelmez, bazı şeyler karşı tarafa bağlıdır. Sen ondan daha çok çabalarsın, ondan daha çok inanırsın fakat o başaramaz. Sonunda da sen daha çok üzülürsün. Bu gibi durumlara alış, bu sana tecrübe olsun. Senin üzülmenin bir şeye faydası olmaz, tam tersine karşı tarafa zararı olur. Her zaman senden destek alırdı, her zaman seni yanında hissederdi, zor anlarında yanına gelirdi, seninle mutlu olurdu. Sen şimdi üzülürsen nasıl senin yanına gelir? Bunu hiç düşündün mü?

Kafasını kaldırdı, gözyaşlarını sildi. Duyduklarının doğru olduğunu fark etti, kendini toparladı.

- Söylediklerin çok doğru, yardımın için teşekkür ederim. Ben hemen kendimi toparlayıp onun yanına gideyim, bana ihtiyacı vardır.

Döndü arkasını koşarak gidiyordu, muhabbet ettiği amca birden ona bağırdı:

- Bu arada evlat sevgilinin başaramadığı şey neydi, bana söylemenin bir sakıncası var mı?

Amcaya döndü, arka arka koşmaya devam ediyordu.

- Şampiyonluk…
- Yoksa sen bugünkü maçtan…

Amcanın son söylediklerini dinlemeden daha hızlı koşmaya başladı. Sevgilisi yerine koyduğu Trabzonspor’unun ona ihtiyacı vardı...

Archy

25/04/2009
21:45 civarları