Şu an Pixies - Where Is My Mind'i dinliyorum ve bende filmin sonundaki gibi atlasam mı diye düşünüyorum..
Neden böyle sıkıcı bir durumda olduğumu kısa bir süre düşündüm, aklıma ilk gelenler; okuldaki durumum, geçmişteki pişmanlıklarım, tek düze bir hayatımın olması.
Arkadaşlara "hayatım sıkıcı, hep aynı" diye dert yanınca aldığım cevap "hep şehir dışına çıkıyorsun, nasıl sıkıcı oluyor" oluyor. Tamam en ufak fırsatta kafa dinlemek için ufak kaçamaklar yapıyorum ama yetmiyor. Daha çok kalıp daha çok gezmek daha çok eğlenmek daha çok kafa dinlemek istiyorum.
En çok da okuldaki durumumu unutmak istiyorum. Ne zaman neşeli olsam, ortamı kasıp kavursam "Okulda durum nasıl" sorusu geldiği zaman bende ne moral kalıyor, ne neşe. Sormayın şu amk sorusunu. Daralıyorum, hatırlamak istemiyorum. Zaten mezuniyeti göremeyeceğim düşüncesi sürekli kafamda gidip geliyor... (Bazen ilnevyA'nın durumunu aklıma getiriyorum moralim yerine geliyor. -Kızma len :)-)
Bu sıralar kafamı meşgul eden sorunlardan biri de eski pişmanlıklarım. Aradan geçmiş 4-5 sene hala daha arada hatırlıyorum. Bırakın ulan yakamı. Kabul öküzlüğün zirvesine çıkıp bayrak diktim o dönemde ama şimdi öyle değilim. Niye durduk yere aklıma geliyor bu anılar.. Ben önüme bakmakta, geçmişi geçmişte bırakmakta direniyorum, anılar da beni bırakmamata direniyor. Bakalım hangimiz kazanacak.
Bazen kendi kendime düşünüyorum, bütün herkes ben gibi de sadece ben mi halimden şikayet ediyorum?
